Listy pasterskie Biskupa Włocławskiego
Maryja, zatrzymując się w kolejnych parafiach, chce spotkać się ze wszystkimi swoimi dziećmi, aby napełnić ich serca swoją miłością, wlać w nie nadzieję i pocieszenie. Nawiedzenie więc to prawdziwe, osobiste, duchowe spotkanie Matki i dziecka.
+ Krzysztof Wętkowski
Biskup Włocławski
List pasterski Biskupa Włocławskiego na Niedzielę Dobrego Pasterza 2022
Drodzy Siostry i Bracia w wierze!
Trwamy w radości Zmartwychwstania Pańskiego. Dzisiejsza, Czwarta Niedziela Wielkanocna, przeżywana jest jako Niedziela Dobrego Pasterza. „Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają” (J 10, 14), słyszeliśmy w śpiewie przed Ewangelią, a w Ewangelii Pan Jezus mówi: „Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne” (J 10,27-28). „Znać” w języku biblijnym oznacza: być w bliskich relacjach. W takiej relacji chce być z nami Pan Jezus. Dla Niego nie jesteśmy anonimowi. On zna nas po imieniu; zna również nasze serca, myśli, lęki i niepokoje. On też nieustannie i na różne sposoby przemawia do nas. Czy jednak chcemy słuchać Jego głosu? Podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny św. Jan Paweł II powiedział: „Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: nie. Człowiek może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ałe – pytanie zasadnicze: czy wolno? I w imię czego «wolno»?” (Homilia podczas Mszy św. na krakowskich Błoniach, 10.06.1979).
W podobnej sytuacji znaleźli się Paweł i Barnaba, o których mówi dzisiejsze pierwsze czytanie. Głoszona przez nich Dobra Nowina nie została przyjęta przez Żydów. „Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: «Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan” (Dz 13,26).
Dzięki nauczaniu i misyjnej działalności Apostoła Narodów, Ewangelia dotarła na kontynent europejski, a tym samym również do naszej Ojczyzny. Dziś możemy razem z psalmistą śpiewać: „My ludem Pana i Jego owcami” (por. Ps 100,3). Słowa te uświadamiają nam naszą godność i wartość w oczach Boga. Jesteśmy Jego ludem, Jego własnością. Aby wybawić nas od grzechu i śmierci, posłał na świat swego Syna, który przez swoją śmierć izmartwychwstanie odnowił w nas Boże podobieństwo i dał dostęp do życia wiecznego. Dając nam
Ducha Świętego – uzdolnił do głoszenia Dobrej Nowiny. Słowa: „Ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi” (Dz 13,47) są aktualne również dziś i obowiązują każdego z nas. Na mocy chrztu świętego wszyscy jesteśmy wezwani, aby słowem, a przede wszystkim czynami, dawać dobre świadectwo naszej wiary. Wsposób szczególny, na mocy sakramentu święceń, do tego zadania przeznaczeni są biskupi, prezbiterzy i diakoni.
W Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku przygotowuje się do kapłaństwa 23 alumnów. Cieszymy się każdym młodym człowiekiem, który decyduje się pójść za głosem Chrystusowego powołania. Nie jest to łatwa decyzja, bo i praca na niwie Pańskiej nie jest łatwa – szczególnie we współczesnym świecie, często zagubionym, pozbawionym trwałych fundamentów wiary, wzajemnego zaufania, rodzinnego ciepła i zrozumienia. Dlatego proszę Was, Siostry i Bracia, módlcie się za swoich duszpasterzy, a przez wstawiennictwo bł. kard. Stefana Wyszyńskiego, prezbitera naszej diecezji, módlmy się o nowe, święte i liczne powołania do służby kapłańskiej. Módlmy się również o świętość rodzin; bo przecież one są pierwszymi szkołami życia, wiary, modlitwy. One są pierwszymi seminariami, w których kiełkują i dojrzewają powołania kapłańskie i zakonne.
Rodziny Bogiem silne są też drogą do świętości. Dzisiejsze drugie czytanie ukazuje nam tłum, „którego nikt nie mógł policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem” (Ap 7,9). W tym tłumie są święci i błogosławieni związani z naszą diecezją: Pierwsi Polscy Bracia Męczennicy, Bogumił z Dobrowa, Faustyna Kowalska, Maksymilian Kolbe, Męczennicy II wojny światowej. To tylko przykłady niezwykłych postaci z diecezji, która w przyszłym roku przeżywać będzie jubileusz 900-lecia istnienia. Dziewięć wieków, to niemal cała historia chrześcijaństwa w Polsce. W tym czasie granice Diecezji Włocławskiej sięgały po Częstochowę z Jasną Górą i Gdańsk. Szczycimy się jednym z najstarszych wPolsce Wyższym Seminarium Duchownym, w którym do kapłaństwa przygotowywał się m.in. bł. kard. Stefan Wyszyński. We włocławskiej katerze, będącej wotum za zwycięstwo w bitwie pod Grunwaldem, modlił się król Władysław Jagiełło, nuncjusz apostolski Achilles Ratti – późniejszy papież Pius XI, czy bł. bp Michał Kozal. Dwukrotnie gościliśmy u nas Ojca Świętego Jana Pawła II. To wszystko napawa dumą, ale też pobudza do wdzięczności Bogu.
Inauguracja jubileuszowych obchodów 900-lecia Diecezji Włocławskiej będzie miała miejsce 22 kwietnia 2023 r. Tego samego dnia, w bazylice Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli, tak samo jak niemal 50 lat temu, rozpoczniemy w naszej diecezji Nawiedzenie Matki Bożej w znaku Ikony Jasnogórskiej. Wydarzeniom tym przyświecać będzie hasło: „Przez Matkę do Syna – 900 lat Diecezji Włocławskiej”, nawiązujące wprost do słów bł. Prymasa Tysiąclecia: „Per Mariam ad Iesum”.
Nawiedzenie Matki Bożej, do którego się przygotowujemy, będzie drugim w historii naszej diecezji. Starsi z pewnością dobrze pamiętają poprzednie, w latach 1974-1975. W uroczystym powitaniu Maryi w Diecezji Włocławskiej uczestniczył wtedy kard. Stefan Wyszyński.
Wspominając osobę Prymasa Tysiąclecia, trzeba nam pamiętać, że to właśnie jemu zawdzięczamy samą inicjatywę peregrynacji kopii Ikony Jasnogórskiej. Idea ta zrodziła się w kontekście Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego i Wielkiej Nowenny przygotowującej do obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski. Kard. Wyszyński chciał, żeby w tym czasie jak najwięcej osób mogło stanąć przed Obliczem Czarnej Madonny. Dotarcie na Jasną Górę w tamtych czasach nie było tak proste, jak dziś. Dlatego Prymas zdecydował, że Maryja, w kopii Jasnogórskiej Ikony, będzie wędrować po Polsce, nawiedzając wszystkie parafie. W ten sposób dużo więcej ludzi otrzymało możliwość modlitwy przed Cudownym Wizerunkiem. I choć dziś dotarcie na Jasną Górę jest o wiele łatwiejsze, idea nawiedzania pozostaje wciąż ta sama: Maryja, zatrzymując się w kolejnych parafiach, chce spotkać się ze wszystkimi swoimi dziećmi, aby napełnić ich serca swoją miłością, wlać w nie nadzieję i pocieszenie. Nawiedzenie więc to prawdziwe, osobiste, duchowe spotkanie Matki i dziecka.
Drodzy Siostry i Bracia. Dołóżmy wszelkich starań, aby jak najlepiej przygotować się do tego spotkania. Pomoże nam w tym Nowenna przed Nawiedzeniem i Jubileuszem, która rozpocznie się już za trzy miesiące, wpierwszą niedzielę sierpnia. Natomiast 22 października br., udamy się z diecezjalną pielgrzymką na Jasną Górę, aby uroczyście zaprosić do nas Matkę Bożą. Niech to będzie okazja do przyjęcia uzdrawiającego działania Bożej łaski oraz do odnowy religijnego życia w rodzinach i parafiach. Wykorzystajmy jak najlepiej czas dany przez Boga. Wszystkie troski złóżmy w dłoniach Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza oraz Miłującej Matki i prośmy, aby zbliżające się wydarzenia przyniosły błogosławione owoce.
Na czas przygotowania do wyjątkowych uroczystości z serca wszystkim błogosławię.
+ Krzysztof Wętkowski
Biskup Włocławski
List pasterski Biskupa Włocławskiego na Wielki Post 2023
Drodzy Siostry i Bracia w wierze!
W Środę Popielcową rozpoczęliśmy Wielki Post, czas łaski, w którym chcemy podjąć refleksję nad własnym życiem, odnowić się duchowo i umocnić naszą relację z Panem Bogiem. Obrzęd posypania naszych głów popiołem i wypowiadane słowa: „nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” lub „prochem jesteś i w proch się obrócisz”, przypominają o kruchości i przemijalność naszego życia na ziemi oraz wskazują wartości, na których należy budować naszą doczesność, by nie bać się śmierci: nawrócenie i wiara w Ewangelię. Zadanie to wymaga nie tylko samozaparcia i duchowej dyscypliny, ale przede wszystkim otwarcia się na Jezusa i Jego łaskę. A doświadczamy jej nieustannie, zarówno w życiu codziennym, jak i w całej historii zbawienia, której kluczowymi momentami są: stworzenie, wcielenie i odkupienie.
Związek między tymi momentami ukazuje nam dzisiejsza liturgia słowa. W pierwszym czytaniu jesteśmy świadkami stworzenia człowieka, którego Bóg umieszcza w ogrodzie Eden. Tam człowiek mógł cieszyć się bliskością i towarzystwem Stwórcy. Bóg, stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, obdarzył go wielkim darem: wolnością. Było to nie tylko przejawem Bożej dobroci, ale także zaufania względem człowieka i zaproszenia go do wyboru drogi miłości. Nawiązanie relacji z Bogiem nie może być wynikiem przymusu, ale powinno wypływać z wolnej woli człowieka. Jednak złe wykorzystanie wolności przez pierwszych ludzi w raju, znalazło swój finał w grzechu pierworodnym. Czyn ten spowodował zerwanie komunii z Bogiem, a w konsekwencji utratę radości przebywania w raju. Znamię tego czynu dziedziczą wszyscy ludzie, jako potomkowie Adama i Ewy.
Bóg jednak nie pozostawił człowieka samemu sobie, ale posłał na świat Swojego Syna, który stał się Człowiekiem, a przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie przywrócił nam godność dziecka Bożego. Tę prawdę przypomina dziś św. Paweł: „A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie” (Rz 5,18).
Tym sprawiedliwym czynem Jednego jest ostateczne zwycięstwo Jezusa nad śmiercią, piekłem i szatanem, które dokonało się podczas wydarzeń paschalnych. Ale już w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus stacza pierwszy zwycięski bój ze złym duchem. Ma to miejsce przed rozpoczęciem publicznej działalności, co można też rozumieć jako ukazanie celu wcielenia Syna Bożego: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18,37), czyli pokonać śmierć, grzech i szatana, który jest „ojcem kłamstwa”. Trzy pokusy, którymi diabeł próbował zwieść Zbawiciela były atakiem na całą ludzką naturę, na wszystkie sfery i pragnienia człowieka: chęć posiadania i konsumpcji, pycha, gdzie Bóg zostaje zredukowany do roli sługi człowieka, oraz pragnienie panowania nad światem. Kuszenie Jezusa przez szatana ukazuje nam, że nasze życie jest również nieustannym zmaganiem z pokusą. Obraz walki Jezusa ze złym duchem skłania nas do uświadomienia sobie działania złego w naszym życiu oraz do nieustannej potrzeby czuwania nad sobą. Pan Jezus pokonując szatana pokazuje nam, że pokusom da się oprzeć i uczy jak należy to czynić. Przede wszystkim nie można wchodzić w dialog szatanem, jak uczynili to pierwsi ludzie w raju i przegrali, ale stanowczo, z pomocą Bożej łaski, odrzucać wszelkie pokusy.
Szatan kusił Jezusa na pustyni. Pustynia, obok znaczenia geograficznego, może mieć także wymiar duchowy. Od strony negatywnej rozumiemy ją jako wewnętrzną pustkę, poczucie zwątpienia, opuszczenia i zagubienia. W tę rzeczywistość i przestrzeń chce wejść Jezus Chrystus, by wypełnić ją swoją obecnością i pokazać, że z Nim wszystko jest możliwe.
Szczególnej obecności i bliskości Pana Boga doświadczamy w Kościele, wspólnocie będącej w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego (por. KK 1). Tę prawdę rozważamy w obecnym roku duszpasterskim, przeżywanym pod hasłem: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Słowa te przypominają nam, że Kościół nie jest ludzką inicjatywą, ale wspólnotą zbudowaną „na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (Ef 2,20). Echo tego stwierdzenia znajdujemy także w wypowiedziach Katechizmu Kościoła Katolickiego, w którym czytamy: „Kościół jest Ciałem, którego Chrystus jest Głową: Kościół żyje dzięki Niemu, w Nim i dla Niego; Chrystus żyje z Kościołem i w Kościele” (KKK 807).
Rozpoczynając Wielki Post uczyńmy rachunek sumienia z naszej miłości i troski o Kościół, który jest święty obecnością w nim Jezusa, przepełniony Bożą łaską, rozlewaną w sercach wiernych przez Ducha Świętego, a zarazem grzeszny naszą, ludzką, słabością i niedoskonałością. Dlatego odpowiedzmy w swoim sercu na pytania: Czy modlę się za Kościół i o świętość tych, którym Bóg powierzył pieczę nad swoim ludem? Czy proszę Jezusa o nowe, święte powołania do służby kapłańskiej? Czy moim życiem świadczę o świętości Kościoła czy może przyczyniam się do jego grzeszności? Czy staję w obronie Kościoła w świadomości, że jestem jego częścią? Aby zająć taką postawę, potrzebna jest nam pomoc Pana Boga. Jego mocą możemy uczynić wiele dobra. Otwórzmy dla Niego nasze serce.
Wielką szansą ku temu będzie rozpoczynające się za dwa miesiące Nawiedzenie Matki Bożej w naszej Diecezji. Maryja, którą uroczyście powitamy w Zduńskiej Woli, w obecności biskupów, prezbiterów i wiernych naszej diecezji, 22 kwietnia, przybędzie do nas w znaku Ikony Jasnogórskiej. Na tej Ikonie ukazana jest jako Hodegetria, czyli Ta, która wskazuje na Jezusa. „Przez Matkę do Syna”. Te słowa, towarzyszą nam podczas nowenny przygotowującej do spotkania z Matką. One będą rozbrzmiewać także w czasie nawiedzenia, aby ukazać nam właściwy kierunek i cel życia. Patrząc na Maryję, naśladując Jej wiarę i całkowite poddanie się woli Bożej, dochodzimy do Chrystusa, który jest źródłem i celem naszych dążeń i pragnień. I właśnie to jest najważniejsza lekcja, jaką chce nam dać Maryja. Ona przyjdzie do nas, do naszej codzienności, aby nauczyć nas pokory wobec Boga; pokory, która daje moc do przyjęcia codziennego krzyża oraz pełnienia Woli Bożej. Ponadto Maryja uczy nas, abyśmy w naszej codzienności byli znakiem Bożej miłości; abyśmy tak jak Ona wskazywali na Jezusa i prowadzili do Niego wszystkich, których spotykamy na drogach naszego życia. Współczesny świat potrzebuje przede wszystkim świadków wiary, którzy pociągają do Boga przykładem życia, a nie tylko słowem. Maryja jest dla nas wzorem wiary i posłuszeństwa Bogu. Niewiele mówiąc, zachowywała wszystkie sprawy w swoim sercu, rozważała je i pozostawała wierna powołaniu którym ją Bóg obdarzył. Uczmy się od Maryi takiej właśnie postawy: bezgranicznego zawierzenia Bogu, dziecięcego zaufania Ojcu i uważnego zasłuchania w słowa Syna.
Nawiedzenie Maryi przeżywać będziemy razem z jubileuszem 900-lecia naszej Diecezji. Jubileusz już w Starym Testamencie był wyjątkowym czasem: pełnym radości, pokoju, przebaczenia i pojednania. Dołóżmy zatem wszelkich starań, abyśmy wszyscy jak najlepiej przygotowali się i przeżyli te niepowtarzalne wydarzenia. Niech pomogą nam w tym wielkopostne rekolekcje, szczera, dobrze przygotowana spowiedź, nabożeństwa pasyjne: Droga Krzyżowa i Gorzkie Żale, oraz głęboka osobista modlitwa. Niech nie zabraknie też konkretnych gestów miłosierdzia oraz wzajemnego przebaczenia i pojednania. Pozwólmy, aby Jezus zamieszkał w naszych sercach i w naszych rodzinach. Niech On przemienia pustynię naszej codzienności w piękny ogród Bożych łask.
Na takie przeżywanie Wielkiego Postu i przygotowanie do Nawiedzenia Matki Bożej i Jubileuszu 900-lecia Diecezji Włocławskiej z serca wszystkim błogosławię.
+ Krzysztof Wętkowski
Biskup Włocławski
